As seis cabezas de Alejandro Fuertes

Seis cabezas é un proxecto que foi presentado no espazo Arte CTJV, en Monção, Portugal, entre o 16 de novembro de 2024 e o 17 de xaneiro de 2025. Agora estas mesmas pezas están expostas en Vigo, na Fundación Laxeiro, co comisariado por Javier Pérez Buján.

O autor, Alejandro Fuertes (Avilés, 1997), é un artista formado nas facultades de Belas Artes de Salamanca e Pontevedra cun manisfesto interese polo que el denomina a «estética da devastación» que materializa mediante unha obra realizada a partir da ensamblaxe de refugallos. O lixo serve, pois, de elemento conformador de toda a súa serie de cabezas humanas.

As estratexias discursivas en que se fundamenta a obra de Alejandro Fuertes están directamente vinculadas cos conceptos de reciclaxe e inestabilidade, con forte sentido escenográfico. Quer na elección dos materiais, quer no proceso de traballo, Fuertes parte de cuestións ligadas ás circunstancias cotiás e á súa transformación, mostrando certos compoñentes da tradición expresionista e mesmo esperpéntica.

Con estes presupostos de partida, o artista elabora as súas pezas de xeito enormemente suxestivo, e nelas as formas inicias recollidas e expresivas ocupan un papel relevante. Un aspecto que singulariza estas obras é precisamente a dialéctica fidelidade/alteración dos principios da arte figurativa de tradición expresionista. De por parte, todas as súas creacións nacen como construcións plásticas que adoptan o espazo como elemento estrutural e de tensión, procurando un sentido intesamente expresivo. Estamos, xa que logo, perante un tipo de arte que parte da idea da deconstrución da realidade e que consegue propiciar a reflexión sobre aspectos chave do sentido estético, fundamentalmente a relación entre pensamento e forma, co espazo como territorio de dabate e de combate.

A mirada do artista achégase, polo tanto, a un imaxinario presente no fenómeno da creación e en consecuecia as cabezas podemos entendelas como metáforas. O escultor actúa non para resaltar unha finalidade evocativa senón que non agacha as contradicións sociais que a escultura fai explícitas. Preséntanos, daquela, a complexidade, o eclecticismo, mais tamén a atracción presente no suposto refugallo, con alusións e diálogos coa produción da arte contemporánea e a tradición, partindo do concepto de reciclaxe.