A historia sen levedar

Non hai xornais na miña infancia, ou non para ler. Os diarios chegaban ao fin do mundo días despois de naceren e facíano coa responsabilidade de protexer da caducidade do orgánico os fráxiles xureis exiliados dende unhas coordenadas ignotas onde o mar batía nas portas. Outras veces atopaban o camiño ao fondo do noso val, sempre con datas que viaxaban ao pasado, coa misión de salvagardar o fatigoso traballo da avoa, unha sísifo cotiá en continuo afán por facer do chan un espello. Supoño que eses pasás que nos permitían avanzar pola casa coma paxariños, a chimpos, implicaban en troques facernos pisar sobre a historia, aínda demasiado achegada sempre aos feitos retratados como para ser Historia con maiúscula, porque o xornalismo ten, no fondo, o atrevemento de facer historia fresca, aínda sen fermentar e sen pasar polo forno.

A realidade entraba en min a través da letra escrita. As primeiras lecturas fixéronme viaxar polo mundo e desexar reeditar de novo algunha vez aquelas aventuras en corpo tamén, non só alma. Todo quedaba máis lonxe daquela e as cartas que enviaban os meus pais dende o exilio económico da emigración non dotaban de maior elasticidade ao espazo. Coido que eles, ao darme novas da vida, eran os primeiros xornalistas cos que trataba e que eu, cando lles trasladaba as novedades de volta, en realidade era xa un chisco periodista. Se esaxero, se cadra todos os veciños que sentaban entre lusco e fusco debaixo da maceira da madalena a comentaren os sucedidos máis recentes da aldea levaban o cerne desa profesión nos xens.

O xornalismo ten, no fondo, o atrevemento de facer historia fresca

Carmen Villar

— Xornalista e escritora

Ler deu paso ao desexo de escribir e enredei moito coa ficción ata que aprendín que existían uns seres mitolóxicos, Livingstones da información, que procuraban que chegase ata min todo o que acontecía no mundo. “The killing fields” e filmes semellantes contribuíron a edificar no meu maxín a figura do xornalista como un heroe que ía, vía e contaba, as mans e os ollos de quen non estaba. Cos anos decateime tamén de que os xornalistas tiran máis a detectives, e non é de estrañar que resulten acaídos como protagonistas de novela negra.

Nesta historia aparecen tramas secundarias, pero que non torceron o destino: ao final vinme case estreando unha carreira do trinque, Xornalismo, na que aprendías a manexar dúas das materias máis humanas e delicadas, o tempo e o interese, e ademais a facelo cunha ferramenta máxica, a palabra, que o mesmo serve para acceder a pedras de covas de tesouros ca para namorar, incendiar redes sociais ou facer tremer imperios.

En FARO DE VIGO nacín e medrei como xornalista. Aínda que para un periplo tan longo como o desta cabaceira centenaria a nosa relación sexa case un suspiro prolongado, na miña biografía vital supón unha porcentaxe inmensa. Moverse co nome da que xa é unha institución é facelo cunha garantía, apoiarse nunha designación que inspira respecto. Así, no seu nome puiden coñecer ao longo de todo este tempo dende famosos premios Nobel e grandes artistas a xente menos coñecida, pero que fai, coma min e os meus colegas de profesión, que a engranaxe do mundo siga a moverse, e trasladarlles aos lectores unhas pinguiñas do seu talento.

Moitos faros teño lido, pero tamén teño construído con eles barquiños que me levan en soños a un futuro onde un día as boas novas vencerán as malas. Nos vindeiros anos quixera poder escribir ou ler nos xornais sobre curas de doenzas, a desaparición de conflitos ou a salvación do planeta. Mentras eses tempos non chegan, o rumor do outono quentará as nosas mans con cornetes de castañas envoltas no papel reciclado de FARO DE VIGO.